We waren aan het wandelen  in het bos. Ik en mijn toen bijna 5 jarige dochter. Ze was een vrolijk meisje, en het verlies van haar opa, mijn vader lag toch nog wel wat zwaar in haar gedachten. Tot zover jonge kinderen het woordje dood kunnen begrijpen, leek ze het wel te kunnen verwerken. 

Tijdens die wandeling kwamen we tussen het veld een padje tegen dat we gingen bewandelen. We stopten even om te rusten en ze staarde met haar grote blauwe ogen naar de weinige witte wolken die zich in de helderblauwe hemel bevonden.  

"Mama" vroeg ze me "is opa nu in de hemel?"  Ik antwoordde haar dat dit inderdaad zo is. Ik had het haar ook zo uitgelegd. 

"Ik zou opa iets willen vragen..." ging ze verder. Ik vertelde haar dat welke vraag ze ook heeft, dat ze gewoon kan praten met opa en misschien geeft hij haar het antwoord via haar dromen, of haar gedachten. Ik zag ze stilletjes de vraag stellen aan haar opa terwijl ze naar boven keek, haar lipjes bewogen maar er kwam enkel onhoorbare fluisterklankjes uit.  Nieuwsgierig als ik was, wilde ik wel eens polsen wat ze aan haar opa gevraagd had. Ik vroeg aan haar wat ze gevraagd had aan haar overleden opa.

Ze antwoordde me: " Ik vroeg aan hem, nu dat hij in de hemel is, of er bliksem uit een wolk komt als hij die wolk met zijn vinger aanraakt!"