De wraak van Jef

🐟 Jef en de Makreelwraak

Jef was al jaren met pensioen. Niet dat hij veel stilzat , hij was een man die altijd wel iets uit zijn mouw schudde. Ooit een gewiekste belastinginspecteur, die zelfs de gladste belastingontwijker in het nauw kon drijven. Maar sinds de scheiding zat hij in een knoop.

Zijn ex-vrouw, Martha, was van plan om hem het huis afhandig te maken. Niet omdat ze het verdiende, maar omdat ze een betere advocaat had en haar familie meer macht in de stad. Het huis waar Jef en zijn vader ooit samen de eerste stenen van hadden gelegd. Dat huis zat in zijn bloed. En nu zou hij het zomaar moeten afstaan. Jef voelde de bui al hangen, ook al woonden ze in tussentijd nog noodgedwonen met elkaar.

Hij wist wat Martha van plan was. Ze zou het huis verkopen, het geld in eigen zak steken, en doen alsof ze het allemaal alleen had opgebouwd. Het kookte in Jefs buik. Dat huis is van mij.

“’t Is niet eerlijk,” zei Jef in zijn stamcafé van het kleine dorpje waar ze in woonden. “Dat huis is van míj. Zij wil het alleen verkopen en ’t geld in haar zak steken. Maar ik zal het haar betaald zetten.”

En iedereen lachte wat, want ze wisten dat Jef niet zo gauw opgaf.

🎣 Het Plan

Tijdens die laatste maanden dat ze nog samen onder één dak woonden, speelde Jef de sukkelige gepensioneerde. Hij ging vissen, zoals hij wel vaker deed, maar gooide de vissen niet terug in de vijver zoals hij normaal gezien deed. Maar dat wist Martha niet.

Wanneer zij boodschappen deed of in de tuin zat te wroeten, pakte Jef de ladder. Op zolder, hoog in de balken van het dak, zat een bijna onzichtbare spleet, die de grote houten balk in twee deelde. Alleen hij en zijn vader zaliger wisten ervan. Ze ontdekten dit jaren geleden tijdens het opruimen van oude rommel. Jef schoof een dikke, glibberige makreel in de spleet, en grinnikte in zichzelf. Er was zelfs nog plaats over in die diepe spleet om er nog een paar omega 3 bommen erin te gooien.

Ook de oude gordijnroede, die al generaties aan de muur hing, bleek perfect. Eén voor één schoof hij vissen in holtes die niemand ooit zou openen. Een huis vol kleine tijdbommen, wachtend om hun geur te verspreiden.

Het duurde niet lang of de advocaat van Martha had inderdaad gewonnen. Jef moest het huis achterlaten, met veel pijn in zijn hart. Maar hij was hoopvol over zijn plan en trapte het bijna met plezier af omdat hij wist dat hij terug zal komen. Zo vastberaden was hij.

🐟 De Stank van de eeuw

Tussentijd trok hij bij zijn broer in huis en veranderde er niet superveel aan zijn leven. Hij ging nog steeds vissen, en zat graag in het stamcafé voor zijn jenefertje.

Maar enkele weken later bereikte hem het nieuws via de roddel in het café:

🐟 De Stank van de Eeuw

Toen Martha alleen in het huis bleef, duurde het niet lang. Eerst dacht ze dat er een muis gestorven was in de muren. Maar al snel hing de geur overal. Een stank zo erg dat de buren hun ramen dichthielden en de postbode zijn adem inhield.

Martha belde ongediertebestrijders, liet vloeren openbreken, maar niets hielp.
En elke bezoeker die het huis wilde kopen, rende al na vijf minuten kokhalzend naar buiten.

Het huis werd onverkoopbaar. De makelaar trok wit weg. “Mevrouw, dit huis is vervloekt,” zei hij.

Bezoekers kwamen kijken met interesse om het huis te kopen. Maar zodra ze de hal instapten, sloegen ze hun handen voor hun neus, draaiden zich om en vluchtten naar buiten, bijna kokhalzend.

Martha zag met lede ogen hoe haar huis , haar grote prijs na de scheiding, veranderde in een ondraaglijk stinkhol.

Jef grijnsde toen dit nieuws hem in zijn stamcafé ter ore kwam maar hij zweeg in alle talen tegen iedereen over zijn geheim.

🏚️ De Val

Toen de makelaars het opgaven, bleef er nog maar één optie over: openbare verkoop. Niemand wilde het huis hebben. Het hoogste bod was zo laag dat Martha het met tranen in de ogen accepteerde.

Wat ze niet wist, was dat de koper een oude kameraad van Jef was. Een stille deal, met een knipoog en een pint erbij. Kort daarna was het huis weer van Jef.

Hij keerde terug met een neusknijper in zijn neus, klom naar de zolder, haalde de vissen uit hun schuilplaatsen en verloste het huis van zijn plaag. Binnen een dag was de rotte visgeur verdwenen, en Jef zette zich neer in zijn zetel met een glas jenever.

🐟 Bedankt mijn visvrienden

Vanaf dat moment leefde hij op zijn gemak, zonder Martha, zonder zorgen. En telkens als hij op de oprit wandelde keek hij even naar het dak van het huis, waar ooit zijn visvrienden in de balken gelegen hadden.

“Bedankt, mannen,” mompelde hij soms, met een grijns.
En hij leefde nog lang en gelukkig, op zijn dooie gemakske.

🍻 Epiloog

Sindsdien vertellen de mensen in het dorp dat Jef zijn huis terugwon met niks meer dan een paar makrelen en een hoop geduld. Ze noemen hem sindsdien Jef de Stinker, maar altijd met respect want wie kon zoiets bedenken?

En nog altijd, als er iemand te hard opschept in het café, zegt men lachend:

“Pas op, of ge eindigt zoals Martha. Met een huis vol stinkende makrelen en lege zakken"