Het was bijna onmogelijk om deze wedstrijd te winnen. Dat was duidelijk. Het publiek keek dan ook bedenkelijk naar de jong snaak, die beweerde dat hij wist hoe hij kan schaken. Zijn tegenstander, de veelgevierde Pedro uit Spanje had een heimelijke lach in zijn blik, want als een echte professional zag hij meteen dat er maar één iemand aan het kortste eind trok, en gelukkig voor hem was hij dit zeker en vast niet. Zelfs het publiek wist dit zo goed als zeker. "Nou, waarom moest ik weer zo kloek zijn en mezelf zo belachelijk maken." Omdat ik één schaakrondje won met mijn klasgenoot dacht ik dat schaken mijn talent is. "Stommerik dat ik ben."dacht ik bij mezelf. Het zweet brak me uit en ik voelde de zware vernedering al tot in elke kleine ader van mijn lichaam. Ik beklim nog liever een actieve vulkaan, dan hier in deze situatie mij te bevinden. 

Ik voelde dat ik echt niet meer verder kon. Mijn focus was weg. Het leek alsof de schaakpionnen rondjes aan het draaien waren zonder dat iemand deze aanraakte. Mijn hand ging naar de buitenste pion en ik wist zelfs niet of dit een goede zet zou zijn. Het was eerder een gokje. Oh, lieve God, dacht ik bij mezelf. Als jij me hieruit red, dan gaat de winst integraal naar de daklozen in Brussel. En dit meende ik ook. Mijn hand zat heel erg dicht bij het witte pionnetje maar net voordat ik het kon aanraken sprong het vanzelf weg. Ik keek mijn tegenstander aan maar die had nog dezelfde grijns als daarnet en leek dit niet gezien te hebben. Zijn mijn ogen het aan het begeven, ben ik gek aan het worden? Is het de stress? Ik probeer me nogmaals te focussen op mijn pionnen , maar wat ik toen zag was echt te gek voor woorden. Mijn pionnen veranderen stuk voor stuk in kleine innie minnie kangeroes die op en neer sprongen. Er was maar één pion die bleef staan. Weer keek ik naar het publiek en onoverwinbare Pedro, en weer leek het alsof ze het niet zagen. Het leek onmogelijk wat ik zag maar toch...mijn hand greep het enige pionnetje dat geen aanstekergroot kangeroetje was en schoof het zuidelings naar voor. En toen zag ik het: helder en duidelijk. Ik slaagde erin om alle pionnen van mijn tegenstander te nemen en ik won op mirakeleuze manier deze spannende set. De volgende dag haalde ik mijn kleine spaarboekje leeg, en vroeg allemaal briefjes van 50€ aan de verbaasde bankier. Met dikke portemonnee en een glimlach nam ik de eerste trein naar Brussel want belofte maakt schuld.