Marlies is een alleenstaande moeder van twee tienerdochters.

Marlies: "Na de scheiding had ik het grote geluk om een huurhuisje te vinden. Ik dacht dat het leven nu enkel nog bergop kon gaan. Toen ik op een regenachtige dag,  het huisje aan het inrichten was, met een grote schildersdoek in het midden van de keuken vroeg ik aan mijn tienjarige dochter of het schilderij recht hangt terwijl ik op een stoel stond en ietwat ongemakkelijk de grote canvas tegen de muur hield. 

" Nee mama, het hangt scheef maar dat is niet erg , het leven gaat ook niet altijd recht" mijn dochter toverde vaak filosofische teksten uit haar mond, maar met deze moest ik heel erg lachen , " groot gelijk" vertelde ik haar. 

Ik had een mooie gestreepte vaas en op een dag vond ik op een garageverkoop een mooie pot die exact dezelfde gekleurde strepen had. Wauw, zo een toeval. Deze kon ik niet laten staan en ik kocht deze pot dan ook snel. Zonder nadenken zette ik de pot op de tafel samen met de vaas die erbij pastte. 

Jaren heeft de pot op onze tafel gestaan. De pot was met een deksel op en woog wel wat zwaar. Er zat gruizige zand in de pot, waarschijnlijk gebruikte de vorige eigenaar de pot om gedroogde rozen in te steken. Maar voor mij bleef het deksel erop en door het gewicht was dit een ideale tafelkleedhouder. Ons tafelkleed woog wat zwaarder omdat dit oorspronkelijk een gordijn was. 

Ik weet niet hoe het begon, maar mijn dochter kreeg soms moeite om over dingen te praten. Ik vertelde haar dan dat we er niet over moeten praten en het gewoon in een doofpot steken. Als grapje opende ik dan het deksel van mijn gestreepte pot en gebaarde dat ze daar haar geheimen in kwijt kan. 

 Mijn dochter kreeg sommige woorden niet over haar lippen en wees dan naar de pot. Ik opende de pot dan en ze zwaaide met gebaren haar woorden daarin. Het was een prima middel om aan te geven wanneer ze niet verder wilde praten over sommige zaken. 

We wilden graag positief en optimistisch blijven en verder gaan met ons leven, maar steeds vaker kregen we te maken met onverwachte omstandigheden en wat pech. De auto die niet start. De verwarming in het huis dat niet werkt en de huisbaas die het niet wil oplossen. Een lekkende wc die ervoor zorgde dat ik 1000 euro extra voor mijn water moest betalen.  Als alleenstaande moeder was het helemaal zo simpel niet. En zo bleven de dingen zich maar opstapelen. Ik moest weg uit het huis maar dit lukte niet. Van alle huurhuis bezichtigen werd ik nooit teruggebeld wanneer ik me kandidaat had gesteld. Ze zullen de voorkeur hebben om iets te verhuren aan een jong koppel dat met twee verdiend, dan een alleenstaande die nog meer kosten heeft en minder verdiend. . 

Mijn dochter was op een dag aan het lopen in het huis, en de glazen deur tussen de veranda en keuken was gesloten.

Ze zag dit niet en liep volop met volle kracht tegen het glas dat in 100 000 stukjes uit elkaar spatte en haar gezicht, handen en schouders verwondde. Ik spoedde me naar het ziekenhuis, mijn dochter was hevig aan het bloeden. Ze zag er letterlijk uit als de hoofdfiguur van Carrie tijdens de engste scene van de film. 

Gelukkig was ze al na enkele hechtingen beter, en had ze net niet haar oog en keel geraakt. Helaas had ze wel wat littekens in haar gezicht , handen en schouder. Het werd me stilletjes aan duidelijk dat ik heel erg dringend moest verhuizen.

Ik rookte die tijd ook veel, maar werd te bang om buiten te gaan roken, wanneer het te donker was.

S'nachts als ik uit mijn raam keek, zag ik heel erg veel beweging in het tuinhuisje van de buurman. Het leek wel of hij er een minifuifje had. Lichten die werkten als stretoscoop, en vreemde schaduwen waren zichtbaar vanuit mijn slaapkamer raam.

Bovendien waren er helaas ook ratten in de vaststaande garage Ik was zo bang dat de ratten hun weg naar onze leefruimte konden vinden en sprak de huisbaas erover aan. Hij beweerde dat er nooit ratten zijn geweest in het huis. Maar de grote witte pot met de paarse bolletjes en handgeschreven letters RV vertelde mij dat hij loog. Waarom zou iemand uit voorzorg rattenvergif in zijn garage hebben staan. De ratten kwamen van een houten luik in de garage dat verbonden was met de riolering. 

Je kan geloven dat toen we eindelijk na lang zoeken een appartement hebben gevonden, we enorm opgelucht en blij waren. 

Ons geluk kon niet op. De huisbaas reageerde boos maar uiteraard was dit omdat hij niemand nog gaat vinden die zo zot is om 650 euro per maand te betalen voor een krot zonder verwarming. 

De sleuteloverhandiging zou een leuk moment moeten geweest zijn. Helaas werd ook deze dag een donkere dag uit ons leven.

De huisbaas werd agressief na een discussie over oude lelijke bommastoelen en begon mij fysiek aan te vallen. 

Hij slingerde mij alle kanten van de keuken op en hield mij hardhandig vast zodat ik niet naar buiten kon lopen. Mijn dochtertje stond buiten en hoorde de tumult van vallende stoelen, en geschreeuw. Het was meteen duidelijk dat hij sterker was als mij, ook al had hij het figuur van een kerstman. Ik zal nooit die blik in zijn ogen vergeten, volledig doorgedraaide blik. Met moeite kon ik uit het huis vluchten, en ging ik onmiddellijk naar de politie.  Ik moest naar de dokter, voor medische controle, en toen werd het duidelijk dat ik vol blauwe plekken stond. 

Toen we eindelijk in ons nieuw appartement zaten, konden we nog niet genieten. We waren beiden vreselijk onder de indruk van het voorval met de agressieve huiseigenaar.

Onze gekleurde doofpot verhuisde mee, en wederom staken we er onze dingen waar we niet over wilden praten in. 

Ons leven verliep het komende jaar weer met ups en downs.  Tot op een dag volledig alles veranderde. 

Ik herinner het me nog goed. Ik had mijn  goede vriendin Clara,  op bezoek die een paar dagen ging blijven logeren. Ik vond het altijd fijn om vriendinnen op bezoek te hebben, zodat ik niet helemaal alleen moest zijn. Clara was dan ook een lieve en intelligente dame. De reden dat ze kwam logeren was minder leuk. Ze had problemen met haar man. En wilde hem laten zien dat ze het meende. Dus deze ruzie ging ze inderdaad weg uit het huis, en eigenlijk wachtte ze stiekem gewoon af tot dat hij haar kwam smeken om terug te komen.  Uiteraard gaf ze dit niet toe, en maakte ze plannen om bij hem te vertrekken. Ik kende haar echter lang genoeg  om te weten dat ze dit niet meende. 

S'morgens zaten we tijdens het ontbijt gezellig met zijn drietjes aan tafel. Het eten smaakte ons goed, en de koffie was een beetje te straf gemaakt maar toch nog lekker. 

Clara, vroeg aan mijn toen 12 jarige dochter of ze zin had om samen te gaan shoppen. Mijn dochtertje reageerde verlegen maar toch enthousiast. "Dat is een goed idee" zei ik . "Ik moet namelijk nog naar de zeeman voor breiwol"  Clara zei tegen mijn dochter, oh leuk dan kunnen ik en uw dochter ook gaan kijken voor topjes en behaatjes voor haar.  Mijn dochter werd stil en reageerde niet meer. Ze keek me wel met grote ogen aan omdat ze zich ongemakkelijk voelde. Natuurlijk kan je een pubermeisje niet aanspreken over zo dingen, maar mijn dochter had het hier nog tien keer moeilijker mee.  Om mijn dochter op haar gemak te stellen wees ik naar de pot. En ze gebaarde dat we haar woorden daarin gooien. Ik verteld Clara dat we een doofpot hebben. Als we ergens niet over wilden praten, we dat daarin steken. Clara moest lachen. Ze nam de pot vast en zei opeens, wow waarom is die zo zwaar? Ik vertelde haar dat daar gruis in zat, waarschijnlijk van de bloemstukken van de vorige eigenaar. 

Clara opende het deksel en ze bleef met grote ogen naar de inhoud van de pot staren. 

"ohnee" riep ze redelijk luid. 

Dit is niet wat je denkt dat het is. Ze blinkte een paar keer met haar ogen en keek me dan aan en kwam met de angstaanjagende woorden. "Dit is een gevulde lijkurne"

Ik verslikte bijna in mijn croissant en hoopte dat ze een grapje maakte. 

Helaas was dit geen grap. Ze had bij haar moeder, haar opa zaliger op de kast staan, en ze vertelde me dat het er precies zo uitziet. 

Uiteraard begonnen we volledig te panikeren. We wilden die pot zo snel mogelijk uit ons huis.

We gingen ermee naar het kerkhof en lieten het anoniem achter. We deden nog een gebedje voor de persoon maar het was een grimmige gedachte dat al die jaren we hebben geleefd met de as van een gestorvene die we nog niet eens kenden. 

Ik vraag me tot op vandaag nog steeds af of dit de reden was van onze pech. Want daarna ging het leven wel bergop en kunnen we nu zeggen dat ik en mijn dochter beiden volop genieten van het leven.