Mijn zorg-engeltje
Het was de eerste keer in mijn leven dat ik besefte dat koude echt wel pijn kan doen.
Niet hetzelfde leed dat ik voelde na het verbreken van mijn bijna 20 jarige relatie omdat ik echt geen andere uitweg zag. Ook niet hetzelfde hartenzeer die ik voor de breuk dagelijks voelde en me kwelde totdat ik tot mijn beslissing kwam dat genoeg echt wel genoeg is.
Ik lag boven in bed , vlak onder de slecht geisoleerde zolder. Mijn 2 meisjes heb ik beneden gelegd. De enigste ruimte in het hele huis waar een gaskacheltje stond. Dit huis zou de hele ruimte en huis verwarmen volgens de huisbaas. Uiteraard was dit niet zo en hier zat ik dan vast aan een koud huis. Ik gebruikte elektrische vuurtjes om te verwarmen, wetende dat ze mij enorm veel energie en geld kosten. Maar ik moest mijn twee dochters beschermen van de koude. Daarom mochten ze van mijin de leefruimte slapen. De enigste ruimte die niet ijskoud was. Ze sliepen met hun dekens op de zetel.
Maar toen ik daar dus boven in bed lag, en de wazem uit mijn mond kwam bedacht ik mij dat dit zo niet langer kon. Niemand gaat een alleenstaande vrouw met twee dochters een woning verhuren. Dit was nu eenmaal realiteit. Maar die zeven dekens op mij, die hielpen zelfs niet en wogen verschrikkelijk zwaar op mijn lichaam.
Het duurde niet zo lang of ik viel in slaap.
Opeens werd ik wakker doordat ik mijn dochter 'mama' hoorde fluisteren. Verbaasd opende ik mijn ogen, maar ik zag niks. Ik had het licht bewust aangelaten in de gang en mijn deur op een kier gelaten. Maar ik zag haar niet en besefte al snel dat het de wrijving van mijn kussen en mijn oor was die ervoor zorgden dat het leek alsof er iemand 'mama' fluisterde.
Wat stom van me , en snel viel ik weer in slaap.
Enkele seconden later werd ik weer wakker, en deze keer was het geen gefluister maar luid en duidelijk geroep van mijn dochter 'mama, mama'
Nu was het geluid echter krachtig en onbetwistbaar.
Ik had toch duidelijk gezegd tegen hun dat ze s'nachts de trap niet op mogen lopen omdat deze veel te gevaarlijk en smal was. Ik wou me boos maken en opende de deur van de kamer volledig maar ik was enorm verbaasd om te zien dat daar niemand stond.
Ik leek wel gek te zijn geworden. Zo duidelijk dat ik haar hoorde.
Ik liep naar beneden, de trap omlaag, ik kwam in de gang uit en liep zo naar de keuken, ik zag op de klok dat het 03.15 uur was. Midden in de nacht dus, ik liep via de keuken naar de living en keek naar de twee meisjes die lagen te slapen in de zetel. Opeens kwam mijn jongste dochter slaperig uit slaappositie en begon hevig over te geven.
Ik haalde een emmer, verzorgde haar en bleef bij haar die nacht zoals elke moeder zou doen. Maar ik bleef eraan denken hoe het kwam dat ik wakker werd door het geroep van mijn dochter haar stem terwijl dit onmogelijk was dat zij dit was.
Ik maak mezelf wijs dat dit mijn zorg-engeltje was. Of je kan het ook moedergevoel, moederinstinct of mama intuïtie noemen. Ik weet dat ik niet de enigste ben die zo een dingen heeft meegemaakt. Ik hoorde een moeder ooit vertellen, dat ze vaak wakker werd enkele seconden voordat haar pasgeboren baby'tje begon te wenen omdat het tijd was voor een flesje.
Ik denk dat iedereen wel een zorg-engeltje heeft. Het was niet de laatste keer dat mijn zorg-engeltje mij hielp met mijn kinderen. Maar het is wel heel erg speciaal en daarom vond ik dit toch wel fijn en mysterieus genoeg om neer te pennen.
Maak jouw eigen website met JouwWeb