Ik was een eenzame kluizenaar. Ik zat liever opgesloten in mijn eigen huurhuisje dan te leven. Waarom ? Omdat ik verwerking nodig had na de breuk van een moeilijke relatie. Ik geloofde niet meer in mannen, en had op dat vlak teveel meegemaakt. Het was niet voor niets dat ik een éénpersoonsbed had gekocht voor mezelf. Mijn dochtertjes keken ernaar. Nooit zal ik nog verliefd worden of de deur openzetten voor een relatie. "Mannen zijn slecht" was de boodschap die ik mijn dochtertjes meegaf. 
Mijn jongere zus belde me elk weekend op om te vragen of ik niet mee wil dansen in Antwerpen. Uiteraard wil ik dit niet. Ik wil liever thuisblijven , netflix kijken en medelijden hebben met mezelf. Ook al weet ik dat de kinderen bij hun papa zijn en ik toch niets beter te doen heb. Toch kan ik het niet opbrengen om 'ja, ik ga mee' tegen mijn zus, maar ook tegen mezelf te zeggen. 
Dus wederom is mijn antwoord 'nee' ga jij maar en amuseer je, ik blijf thuis. Ik wilde niet uit mijn 'comfortzone' gehaald worden al was mijn leven al lang niet meer comfortabel. 
Op een dag belde mijn zus, raad eens met wie ik heb afgesproken? 
Ze klonk zeer enthousiast ? "Met wie?" was mijn vraag.
"Met Antonio!" was al lachend haar antwoord.
Mijn hart bonsde in mijn keel.  Antonio, Antonio,... knappe zuid-amerikaanse Antonio met zijn donkere kijkers om in te verzinken. 
Hij was mijn jeugdliefde. Mijn eerste grote verliefdheid die onbeantwoord is gebleven. Ik was als tienermeisje zo verliefd op hem dat ik bij hem in de buurt zwevend mijn weg vond. De vlindertjes in mijn buik zorgden voor een zalig, spannend en kinderlijk gevoel. Hij was toen een vriend van de familie en als hij me aansprak veranderden de pupillen in mijn ogen toen in hartjesvormige figuurtjes. Ik had Antonio nu al 25 jaar niet meer gezien, en heb eerlijk gezegd ook niet meer zo vaak aan hem teruggedacht. Maar nu dat mijn zusje zijn naam zei kwamen deze herinneringen weer naar boven. Ook deze keer weer vroeg mijn zus of ik niet meeging, iets gaan eten samen met Antonio. 
Ik was zo benieuwd om Antonio nog eens te zien en te weten hoe het met hem was, 25 jaar later. Dus antwoordde ik haar met een volmondige " ja, ik ga mee! " . Mijn zus had dit antwoord niet verwacht en was zeer blij, en ik ... ik vond het vooral spannend en had al bijna spijt dat ik ja had gezegd. Maar de adrenaline in mijn lichaam bewoog me naar de kleerkast om ervoor te zorgen dat ik er zo goed mogelijk uit zou zien de dag dat ik Antonio weer zie.
ALLES GEBEURT MET EEN REDEN 
Waarom ?
Omdat dit mijn extra zetje was dat ik op dat moment nodig had om uit mijn sleur te komen. Nadat ik ja had gezegd waren er zoveel goede dingen op mijn pad gekomen, waar ik nu nog steeds de vruchten van pluk. Ik ben daarna dan ook talloze keren meegeweest. Ik heb geleerd om terug plezier te vinden in het leven.
Ik heb veel mensen en vrienden leren kennen.
Ik heb weer meer zelfvertrouwen gekregen.
Ik heb plezier gevonden in dansen.
Ik ben me daarna gaan inschrijven in de dansles en heb op die manier zelfs mijn huidige man leren kennen die mijn leven een volledig nieuwe, mooie en prachtige wending heeft gegeven. Ik voel nu elke dag de liefde van hem en dat heb ik in mijn leven eerder nog nooit zo gevoeld. En mijn éénpersoonsbed heb ik vervangen door een prachtige kingsize bed.